തുളസി കേരളശ്ശേരി
അത്രമേല്‍ പ്രിയങ്കരിയായൊരു
പെണ്ണെഴുതുമ്പോള്‍,
അവളുടെ
സ്നേഹാക്ഷരക്കൂട്ടുകള്‍
നിറങ്ങളില്‍ നീരാടി
നൃത്തം ചെയ്യുന്നതായവനു തോന്നും
ഓരോ വരിയും അവളുടെ മനോഹരമായ
കടാക്ഷമെറിയും
ഓരോ വാക്കും
ചുംബനകുങ്കുമമേകി
ചുണ്ടിലുലാത്തും
അതില്‍പുളകിതനായി
അവയോരോന്നും
പേര്‍ത്തും ചേര്‍ത്തും വച്ച്
ആന്തരാര്‍ത്ഥങ്ങള്‍ ചികയും
ഇടയ്ക്കെങ്ങാനും
പൊട്ടും പൊടിയുമായ്ക്കിടക്കുന്ന
ആശ്ചര്യചിഹ്നത്തിലോ
കുത്തിലോ കോമയിലോ,
അനന്തവും അഗാധവുമായ
പ്രണയത്തെ കണ്ടുപിടിച്ച്
പൊട്ടിച്ചിരിക്കും
നൃത്തം ചെയ്യും
പിന്നെ പതിയെ
മറ്റാരോടോ
സംഭവിച്ചുപോയൊരു
പ്രണയത്തിന്‍റെ
ആത്മാവിഷ്കാരമോ എന്നന്വേഷിക്കും
അല്ലെന്നറിഞ്ഞാല്‍ ഉന്മാദിയെപ്പോലെ
ആര്‍ത്തു ചിരിക്കും
കുത്തിയൊഴുകുന്ന പ്രണയനദിയില്‍ മുങ്ങിനിവരും
ഒടുവില്‍,
കവിയെയല്ല കവിതയെമാത്രം വായിക്ക്
എന്ന വ്യാഖ്യാനവുമായി അവളെത്തുമ്പോള്‍,
അവള്‍ക്കു പരിഭാഷപ്പെടാത്തത്ര
തീവ്രവും ദീപ്തവുമായ ഭാഷയില്‍,
വരണ്ടുണങ്ങി വിചിത്രമാംവിധം
വിറങ്ങലിച്ചുപോയ
അതേ നദിക്കരയിലിരുന്ന് വിലാപകാവ്യമെഴുതും
അതെ,
അത്രമേല്‍ പ്രണയമുള്ളവനു മാത്രം
എഴുതാനാവുന്ന സ്നേഹകാവ്യം.!