വിജിന്‍ വിജയപ്പന്‍
ഇതുവരെ കണ്ടുപരിചയമില്ലാത്ത ഒരിടത്തായിരുന്നു അപ്പുക്കുട്ടന്റെ പുതിയ വാസം. ചുറ്റിനും കുറെ അനാഥപ്രേതങ്ങള്‍… ഒരുതരം ശബ്ദം നിര്‍ത്താതെ കാതില്‍ മുഴുങ്ങുന്നു… ഇടയ്ക്ക് റോന്തുചുറ്റുന്ന മാലാഖമാരെയും കാണാം. ‘വിധിയുടെ വിളയാട്ടം അല്ലാതെന്ത് പറയാന്‍’- ആശുപത്രിയുടെ ഐസിയുവില്‍ കിടന്ന അപ്പുകുട്ടന് സ്വയം ഇങ്ങനെ മന്ത്രിച്ചു. അല്‍പം മുമ്പ് വരെ ആശുപത്രി വാര്‍ഡില്‍ കിടന്ന ഞാനെങ്ങനെ ഇവിടെയെത്തി എന്നായിരുന്നു അവന്റെ ചിന്ത. എത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും അവനത് മനസിലായില്ല.
മൂക്കിലേക്ക് എന്തോ കയറുന്നതുപോലെ തോന്നിയപ്പോഴായിരുന്നു കണ്ണുതുറന്നത്. ചാടിയെഴുന്നേല്‍ക്കാന്‍ നോക്കിയെങ്കിലും ഐസിയു ഭരിക്കുന്ന മാലാഖമാര്‍ സമ്മതിച്ചില്ല. അടങ്ങിക്കിടക്ക് നിനക്ക് വല്ലതും കഴിക്കണ്ടേ.. ട്യൂബ് ഇടുന്നത് അതിനാണെന്നും ഇപ്പോള്‍ കഴിയും എന്നവര്‍ പറഞ്ഞുനോക്കിയെങ്കിലും നിന്നുകൊടുക്കാന്‍ അവന് തയാറായില്ല. വേണ്ട… ഞാന്‍ അല്ലാതെ കഴിച്ചോളാം എന്നെ ഒന്നും ചെയ്യരുതേയെന്നവന്‍ അപേക്ഷിച്ചു. അവന്റെ വാക്ക് കേട്ട് മാലാഖമാര്‍ കര്‍ത്തവ്യത്തില്‍ നിന്നും പിന്‍മാറി. ട്യൂബിടാതെ നീ ഭക്ഷണം കഴിക്കുമല്ലോ അല്ലേ?- മാലാഖമാരില്‍ ഒരാള്‍ ചോദിച്ചു. മ്മ്.. കഴിക്കാം- അപ്പുക്കുട്ടന്‍ മറുപടി നല്‍കി. കണ്ണ് തുറന്ന് നോക്കിയപ്പോഴാണ് സര്‍ക്കാര്‍ ആശുപത്രിയില്‍ ഇത്രയും നല്ല റൂമുണ്ടെന്ന് അവന് മനസിലായത്. ഹായ്.. സംഗതി കൊള്ളാല്ലോ.. ആകെ ആറുകിടക്കയുണ്ട് റൂമില്‍; രണ്ട് കിടക്കകള്‍ ആരെയോ പ്രതീക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു. അവറ്റകള്‍ക്ക് (കിടക്ക)പച്ച നിറമായിരുന്നു. ബാക്കി കിടക്കയില്‍ സ്ഥാനം പിടിച്ചവര്‍ ബോധംകെട്ട് ഉറങ്ങുന്നപോലെ അവന് തോന്നി. അപ്പോഴും കാതില്‍ നിലയ്ക്കാതെ കേള്‍ക്കുന്ന ശബ്ദം അവനെ വല്ലാതെ ഭയപ്പെടുത്തി.
ഇതിന് മുമ്പ് സിനിമയില്‍ മാത്രമാണ് ആ ശബ്ദം കേട്ടിട്ടുള്ളത്. അത്യാസന്ന നിലയില്‍ ഐസിയുവില്‍ കിടക്കുന്ന നായകന്റെ അച്ഛനോ, അമ്മയോ മരിക്കുന്ന രംഗത്ത് കേള്‍ക്കുന്ന അതേ ശബ്ദം അവന് നേരില്‍ കേട്ടത് അന്നായിരുന്നു.’ എന്റെ കര്‍ത്താവേ, ഞാന്‍ തീരാറായോ… അയ്യോ എനിക്ക് അച്ചനെയും അമ്മയെയും കാണണം’ ചാകുന്നതിന് മുമ്പ് എല്ലാവരെയും ഒരുവട്ടം കൂടി കാണണമെന്ന ആഗ്രഹത്താല്‍ അവന് ചാടിയെഴുന്നേല്‍ക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു. അപ്പോഴാണ് അവന് ആ സത്യം തിരിച്ചറിയുന്നത്- കൈകള്‍ കട്ടിലിന്റെ രണ്ട് വശത്തായി കെട്ടിവെച്ചിരിക്കുകയാണ്; കാലുകളും അങ്ങനെതന്നെ. ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാല്‍ ഇനി മാലാഖയോ അല്ലെങ്കില്‍ ഡോക്ടറോ കനിയാതെ എഴുന്നേല്‍ക്കാന്‍ കഴിയില്ലെന്ന് സാരം. കൈകള്‍ ബന്ധിയാക്കിയത് കണ്ടപ്പോള്‍ അവന്റെ മനസ് പിടഞ്ഞു. തനിക്കെന്തുപറ്റി, എന്തിനാണ് എന്നെ കെട്ടിയിട്ടിരിക്കുന്നത്. ഈശ്വരാ ഒന്നും പിടികിട്ടുന്നില്ലല്ലോ. എന്തായാലും കാര്യം അറിയുകതന്നെവേണമെന്ന് അവന് തീരുമാനിച്ചു. പക്ഷേ, ആരോടാ ഒന്നു ചോദിക്കുക- അവന് ചുറ്റിനും കണ്ണുകള്‍ ഓടിച്ചു നോക്കി. എല്ലാവരും നല്ലയുറക്കം. അവന് അവിടെ കിടന്നവരെ ശ്രദ്ധിച്ചു- അവരുടെ കൈകള്‍ കെട്ടിയിട്ടില്ല. കാലുകള്‍ ബന്ധിച്ചിട്ടില്ല. പിന്നെ, തന്നെമാത്രം എന്തിന് ഇങ്ങനെ കെട്ടിയിടണം. അവന്റെ ചിന്തകള്‍ വീണ്ടും കാടുകയറി.പിന്നെ ഒരു നിമിഷം പോലും ചി്ന്തിച്ചുകളയാതെ അവന് മാലാഖമാരെ വിളിച്ചു.
വിളികേട്ട് ഒരാള്‍ വന്നു. മുന്‍പരിയമുള്ളപോലെ ആ നഴ്‌സ് ചോദിച്ചു- എന്താ അപ്പുകുട്ടാ, എന്തിനാണ് വിളിച്ചത്. ദുഖം കലര്‍ന്ന ശബ്ദത്തില്‍ അവന് മാലാഖയോടു സംസാരിച്ചു- എനിക്ക് എഴുന്നേല്‍ക്കാന്‍ പറ്റുന്നില്ല, ഇവിടെ കെട്ടിയിട്ടിരിക്കുന്നത് എന്തിനാണ്?. അവന്റെ ചോദ്യം കേട്ടപ്പോള്‍ വളരെ ശാന്തതയോടെ മാലാഖ ഉത്തരം നല്‍കി. കുയില്‍നാദം പോലുള്ള ശബ്ദത്തില്‍ മാലാഖയുടെ മറുപടി കേട്ടപ്പോഴാണ് അപ്പുകുട്ടന്റെ ശ്വാസം നേരെ വീണത്. അതെ അവന് അപസ്മാരമായിരുന്നു. അല്‍പം കൂടുതലായപ്പോള്‍ ഐസിയുവിലേക്ക് മാറ്റിയതാണ്.
നഴ്‌സ് മര്യാദയുളളയാളാണെന്ന് മനസിലാക്കിയ അപ്പുകുട്ടന് നഴ്‌സിന്റെ മുമ്പാകെ ഒരു അപേക്ഷ സമര്‍പ്പിച്ചു. മാലാഖയെ ചേച്ചിയെന്ന് അഭിസംബോധന ചെയ്തുകൊണ്ടു അവന് പറഞ്ഞു-‘ എനിക്ക് അമ്മയെ കാണണം. എന്റെ അടുത്ത് എല്ലാവരുമുണ്ടായിരുന്നു ഇപ്പോള്‍ ആരുമില്ല. ആ മെഷീന്‍ ശബ്ദം കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ വല്ലാത്ത പേടി വരും. അമ്മയെ എങ്കിലും എന്റെ അടുത്ത് ഒന്നു ഇരുത്താമോ’ എന്നവന്‍ കേണപേക്ഷിച്ചു. സംഗതി നടക്കില്ലയെന്ന് വളരെ സ്‌നേഹത്തോടെ മാലാഖ അവനെ പറഞ്ഞു മനസിലാക്കി. ‘നീ പേടിക്കണ്ട മോനെ ഇവിടെ ഞങ്ങളൊക്കെയില്ലേ?. പിന്നെ നിനക്ക് എന്തെങ്കിലും കഴിക്കാന്‍ വേണമെങ്കില്‍ പറയണം. അപ്പോള്‍ അമ്മയോ അച്ഛനോ വരും. നിനക്ക് ആ സമയം അവരെ കാണാം’ നഴ്‌സ് മുമ്പോട്ട് വെച്ച ഈ ഉപായം പരമാവധി ഉപയോഗപ്പെടുത്തി എപ്പോഴും അമ്മയെ കൂടെ നിര്‍ത്താമെന്നവന്‍ കരുതി. പിന്നെ ഒരു നിമിഷം പോലും ആലോചിക്കാതെ അവനെ നഴ്‌സിനോട് പറഞ്ഞു- ‘ചേച്ചി എനിക്ക് അല്‍പം കാപ്പിവേണം’. ശരി മോനെ, ‘ഇപ്പോള്‍ പറയാം. നിന്റെ അമ്മയും അച്ഛനും പുറത്തുണ്ട്’ ഉടന്‍ തന്നെ അമ്മയെത്തി, മുഖത്ത് ദുഖം തളംകെട്ടി കിടന്ന അമ്മയെ കണ്ടപ്പോള്‍ അവന് വിഷമം തോന്നിയെങ്കിലും പ്രകടമാക്കിയില്ല. അമ്മ കാപ്പി നല്‍കി കുറച്ചുനേരം അപ്പുകുട്ടനൊപ്പം ഇരുന്ന ശേഷം വീണ്ടും പുറത്തേക്കിറങ്ങി. മയങ്ങാന്‍ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും അവന്റെ കണ്‍പീലികള്‍ അടഞ്ഞില്ല, എന്തൊക്കെയോ ചിന്തകള്‍ അവനെ വല്ലാതെ വേട്ടയാടുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
ഈസമയം, മുന്‍പ് കേട്ട അതേ കുയില്‍നാദം വീണ്ടും ചെവിയില്‍ മുഴങ്ങി. എന്താ അപ്പുകുട്ടാ നീ ഉറങ്ങുന്നില്ലേ?- മാലാഖ ചോദിച്ചു. എനിക്ക് ഉറക്കം വരുന്നില്ല ചേച്ചി- അവന് മറുപടി നല്‍കി. ങ്ഹാ അതുകൊള്ളാലോ നിനക്ക് എന്താ ഉറങ്ങിയാല്‍? വീണ്ടും അടുത്ത ചോദ്യം. ഞാന്‍ ഉറങ്ങിയില്ലെങ്കില്‍ ചേച്ചിക്കെന്താ അവന് തിരിച്ചും ചോദ്യം എറിഞ്ഞു. അവരുടെ ആ സംസാരം അങ്ങനെ നീണ്ടുപോയി…ഒടുവില്‍ അവര്‍ അവന്റെ ചേച്ചിമാരായി മാറി. ചുരുക്കം പറഞ്ഞാല്‍ രോഗികള്‍ക്ക് കാവലിരിക്കുന്ന അവര്‍ക്ക്് ഒരു നേരംപോക്കായിരുന്നു അപ്പുകുട്ടന്. ഒടുവില്‍ അവന് എപ്പോഴോ ഉറക്കത്തിലേ്ക്ക് വീണു. പിന്നീട് കണ്ണ് തുറക്കുന്നത് നല്ല മധുരിക്കും ശബ്ദം കേട്ടുകൊണ്ടായിരുന്നു.’ ചേട്ടാ.. ഇഞ്ചക്ഷന്‍ ഉണ്ട് , ഒന്ന് എഴുന്നേല്‍ക്കാമോ.. കണ്ണു തുറന്നു നോല്‍ക്കിയപ്പോള്‍ തലയില്‍ തട്ടമിട്ട ഒരു സുന്ദരി കുട്ടി; കൂടെ മറ്റു സുന്ദരികളും. രക്തം ഊറ്റിയെടുക്കാന്‍ വന്ന യക്ഷികള്‍ പറയുന്നത് താന്‍ എന്തിന് കേള്‍ക്കണമെന്ന ഭാവത്തോടെ അവന് പറഞ്ഞു:
എന്റെ പൊന്ന് മോളെ, ഒരുവിധത്തിലാണ് ഒന്ന് ഉറങ്ങിയത്. പ്ലീസ് ശല്യപ്പെടുത്താതെ ഒന്ന് പോകൂ. അവന്റെ സംസാരം കേട്ടപ്പോള്‍ തട്ടമിട്ട കുട്ടി പറഞ്ഞു- കുത്തിവെച്ചാല്‍ ഉടനേ പൊയ്‌ക്കോളാം, ഒരഞ്ച് മിനിറ്റ് അത്രയല്ലേയുള്ളു. എങ്കില്‍ ശരി, കുത്തിവെച്ചോളൂ- അവന് സമ്മതം മൂളി. കയ്യില്‍ മാറി മാറി കുത്തി നോക്കിയിട്ടും ബ്ലഡ് കിട്ടാതെ അവര്‍ നന്നേ വിഷമിച്ചു. ഒടുവില്‍ തോല്‍വി സമ്മതിച്ച് ആ സുന്ദരിപ്പെണ്ണ് ഐസിയുവിലുണ്ടായിരുന്ന അവന്റെ ചേച്ചിയെ വിളിച്ചു. കക്ഷി ഒരുതവണ ശ്രമിച്ചതേയുള്ളു അപ്പുകുട്ടന്റെ രക്തം സിറിഞ്ചിനുള്ളില്‍ കയറി. ഇതുകണ്ടപ്പോള്‍ അപ്പുകുട്ടന് തട്ടമിട്ട സുന്ദരിയോട് ചോദിച്ചു- പഠിക്കുന്നതേയുള്ളുവല്ലേ?. അതേയെന്ന് അവള്‍ മറുപടിയും നല്‍കി. പിന്നീട് അവനെ ദിവസവും ഉറക്കത്തില്‍ നിന്ന് ഉണര്‍ത്തുന്ന അലാറമായി ആ പെണ്‍കുട്ടി മാറി.
അവര്‍ പോയതിന് തൊട്ടുപിന്നാലെ അവന്റെ ശരീരം വേദനിപ്പിക്കുന്ന കുത്തിവയ്പ്പുമായി അടുത്ത മാലാഖയെത്തി. കുത്തിവയ്ക്കുന്നതിന്റെ വേദന അവന് വെറും നിസാരമായിരുന്നു. എന്നാല്‍ ആ മരുന്ന് കയറുന്നതിന്റെ വേദന സഹിക്കാന്‍ അവന് കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. പതിയെയാണ് മരുന്ന് കയറ്റുന്നതെങ്കിലും ശരീരത്തിന്റെ ഏതെല്ലാം ഭാഗത്തിലൂടെ മരന്നു കടന്നുപോകുന്നുവെന്ന് അറിയാം കഴിയും- അത്രയ്ക്കും കഠിനമാണ് അതിന്റെ വേദന. കൈകള്‍ കെട്ടിയിട്ടിരിക്കുന്നതിനാല്‍ തിരുമ്മാനും കഴിയുന്നില്ല, തിരുമ്മിത്തരാന്‍ അച്ഛനും അമ്മയും സഹോദരങ്ങളും അടുത്തില്ല. ശരീരത്തിലേക്ക് സൂചി കയറിയപ്പോള്‍ എങ്ങനെയീ വേദന തരണം ചെയ്യുമെന്നായിരുന്നു അവന്റെ ചിന്ത. അപ്പോഴാണ് ആ കരസ്പര്‍ശം അവനില്‍ ഏറ്റത്. ആ നഴ്‌സ് തന്റെ കരങ്ങളാല്‍ പതിയെ തിരുമ്മുകയാണ്. അവന് ആ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. ‘ നിനക്ക് വേദനിക്കുന്നുണ്ടെന്നറിയാം, കുഴപ്പമില്ല ഞാന്‍ തിരുമ്മിത്തരാം- ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ആ നഴ്‌സ് മെല്ലെ കൈ തിരുമ്മി. അപ്പോള്‍ ലഭിച്ച ആശ്വാസത്തില്‍ അവനും കിടന്നു.നഴ്‌സുമാരുടെ വില മനസിലാക്കിയ ദിവസങ്ങളായിരുന്നു അവന്റെ ആശുപത്രി വാസം. സ്വന്തം സഹോദരനെ പോലെ അവര്‍ പരിചരിച്ചപ്പോള്‍ അപ്പുകുട്ടന് അവരോട് ബഹുമാനം തോന്നി. കുളിക്കാതെയുള്ള പത്തിരുപത്തിയഞ്ച് ദിവസങ്ങള്‍, മലമൂത്രവിസര്‍ജ്ജനം കിടക്കയില്‍ തന്നെ നടത്തിയ ആ നാളുകള്‍ ഒരു ജയില്‍ വാസം പോലെ അനുഭവപ്പെടേണ്ടതായിരുന്നുവെങ്കിലും അവനെ ദുഖത്തിലേക്ക് വിടാതെ നോക്കിയതില്‍ ആ മാലാഖമാര്‍ക്ക് പ്രത്യേകം പങ്കുണ്ടായിരുന്നു. പിന്നീട് ആശുപത്രിയില്‍ നിന്ന് പുറത്തേക്ക് പോന്നപ്പോള്‍ ആ ചേച്ചിമാര്‍ അവനോട് പറഞ്ഞു: ഇനി നിന്നെ ഇവിടെ എത്തിക്കാന്‍ അവസരമുണ്ടാക്കരുതേയെന്ന് ഞങ്ങള്‍ ദൈവത്തോട് പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാം….